Beşikçi: Solution to Kurdish issue needs analytical deliberations first

Beşikçi: Solution to Kurdish issue needs analytical deliberations first


İsmail Beşikçi, the most authoritative academic expert on Turkey’s Kurds, is also an icon for freedom of speech, as he was the only person from a non-Kurdish ethnic background to passionately defend Kurds’ rights.
This highly regarded 69-year-old man is “the Blonde Professor” of Turkey’s Kurds, since -- as Martin van Bruinessen of Utrecht University has very appropriately said -- for many years he was the only non-Kurdish person in Turkey to speak out loud and clear in defense of the rights of the Kurds.

“The Blonde Professor,” is the epithet the esteemed and prominent sociologist İsmail Beşikçi earned from Turkey’s Kurds as he spent 17 years of his life in prison for what he said of the Kurds’ existence in this country. Before being released from prison in September 1999 under an amnesty law for writers and journalists, he had been sentenced to over 100 years.
“No other writer in Turkish history has had to face such an endless series of trials and prison sentences for almost every public utterance as Beşikçi has. The odyssey of Beşikçi’s encounters with Turkey’s legal system shows, more eloquently than any abstract political or legal analysis could, what is wrong with the system, and it demonstrates effectively how the officially proclaimed human rights and democratic values become null and void where the Kurdish question is involved,” Bruinessen says in a paper titled “İsmail Beşikçi: Turkish sociologist, critic of Kemalism, and Kurdologist.”
“Continuing to write and speak in spite of all attempts to silence him, Beşikçi has become a powerful and important symbol for the Kurds and for the human rights movement of Turkey. In the eyes of many Kurds he has acquired almost super-human qualities, as the only Turk who has never left them alone and who has, at great risk to himself, always stood up for them and single-handedly challenged an oppressive and brutal state,” he says in the paper, published in 2005 in volume five of the Journal of Kurdish Studies.
The following consists of two separate Today’s Zaman interviews with Beşikçi; the second interview followed his recent reading of an open call by author and politician Orhan Miroğlu for a debate on unsolved political murders, since evidence submitted to a court last month as part of the indictment against Ergenekon, a shadowy network being accused of plotting to overthrow the government, suggests that the network was behind many assassinations committed by unidentified assailants in relation to the Kurdish issue.
Beşikçi apparently hasn’t yet “retired” and he has no intention of doing so. Almost every weekday he takes a public bus from his home to Ankara’s Kızılay district to read and write at the office of Yurt Yayınları, the publishing house that publishes his books.
When Today’s Zaman arranged a third meeting with Beşikçi to photograph him, he was quite patient with the newspaper’s photojournalist, who wanted to take a lot of photographs from different angles. Yet, once more surprising us with his strikingly innocent naïveté and sense of humor, smiling to the camera, Beşikçi said “Edi bese!” (”Enough is enough” in Kurdish). Then it was noticed that one of his hands was marked with henna. When asked, he said he had attended a Kurdish wedding near a village in the district of Cihanbeyli in Konya over the weekend and that he didn’t want to refuse his hosts, who wanted to put henna on his hand in line with Kurdish tradition.
Beşikçi has his own dictionary and the meanings he attaches to words need not be the same as those understood by other people. But some of his words in their commonly used forms are loaded with meanings that Today’s Zaman cannot identify itself with. But Today’s Zaman also cannot identify itself with censorship or taboos. We didn’t touch Beşikçi’s wording. The ideological positions expressed in this article belong to him alone, but we should advise our readership not to equate him with any anti-establishment rhetoric just because of the words he uses. Take off the glasses of prejudice and you will find the wisdom in his remarks.
Do you agree that the indictment, which provides clues for exposing the Ergenekon organization’s activities in the Southeast, could offer a chance for a new social reconciliation concerning the Kurdish issue in Turkey?

The Ergenekon indictment cannot touch upon the Kurdish issue in the literal sense. Since it will not be possible to get involved in the Kurdistan dimension of Ergenekon and since this dimension cannot be decoded, Ergenekon’s dimension regarding the Kurdish issue cannot be truly analyzed via this indictment or the case itself.
But this indictment and the case are still elements helping in the improvement of democracy, as military officers and members of the high bureaucracy -- those who are assumed to be “untouchables” -- have been subject to investigation.
On the other hand, the Turkish media’s approach to the indictment and the way that different media organs approach it selectively in line with their political disposition reminds me of the story of the blind men and the elephant; the media is like the blind men, each one touching only one different part of the elephant, or let’s say the indictment, and coming to view the indictment differently depending upon their perspective.

Don’t you believe that now a naked truth concerning Turkey’s Kurdish issue is visible for all to see now thanks to the indictment?

That’s true and unquestionable. The basic issue that limits political life in Turkey is the Kurdish issue. Not only that, the Kurdish issue is also leading to contradictions in foreign policy, as well. In economy, likewise. …
Serious steps are needed to be taken concerning the perception of the problem. But I’m not expecting healthy steps to be taken in the upcoming period. Unfortunately, the current government is not approaching the issue in a healthy way, either. While it has been subject to pressure from the Ergenekon gang, it is now putting pressure on Hayat TV [which the Interior Ministry accused of aiding the pro-Kurdish Roj TV] and closing this channel down. [It began broadcasting again earlier this month.]
The government’s democratic character is inconsistent.
There is a trauma stemming from the facts exposed by the Ergenekon indictment. How will it be possible for all, including the government, to get over this trauma?
It’s very difficult, and it will be very difficult, because the high bureaucracy is not ready for such a confrontation.

Given that there is this stark truth known as the Kurdish issue before us and if, as you said, the Justice and Development Party (AK Party) government will not be able to play a healthy role in this issue, who will play this role, then, or who should?
Kurds. Kurds should be more vigorous and should stand strong. They should express their demands more clearly, in a healthy and conscious manner. Thus, they should raise their consciousness. This will also have political impacts and secure the making of a more influential, bold politics.
Are you observing such a stirring among Kurds?
At the moment, such tendencies can be seen. However, the problem is very big.
There are 206 countries in the world, and the populations of many of these states are below 1 million. Meanwhile, there are 40 million Kurds in the Middle East. Whoever you ask, they will respond with this number. But Kurds do not have their names anywhere -- for example, at the United Nations.
Kurds should look at the world and world politics critically and, at the same time, turn back and look at the 1920s. …
For example, Luxembourg says that it is against an independent Kurdish state. Those who have the same approach on this issue have the conviction that Kurds should cave in and accept some minor rights, such as having newspapers in Kurdish and television stations broadcasting in Kurdish. Yet, Luxembourg is a small state with a population of around 400,000 and it is at the same time one of the six founding states of the then-European Economic Community, now the European Union.
All of these facts, this big picture, should spark a flame in the minds of Kurds in regards to criticizing world politics.
If we turn back to the issue of the 1920s, they are saying that “Beşikçi got stuck in the 1920s.” This perception is not correct. For example, there is this event of Sherif Hussein. The British Empire then had promised a “Great Arab Empire.” But this promise was not kept and later Iraq, Jordan and Syria were founded with the sons of Hussein being made the kings of these states. Thus, their eventual situation went beyond the promises made. If Beşikçi had said, “They made promises, but they didn’t keep these promises,” and questioned the issue this way, then one could say, “Beşikçi got stuck in the 1920s.”
Nonetheless, Kurds don’t have a name after the 1920s. But this is not the situation for Arabs; they are at a more advanced point than the British intelligence service had promised at the time.
As for the Kurds, until the 1920s -- during the 1910s, until the last period of the Ottoman Empire -- there was an autonomous Kurdistan. But when you look at 1922, 1923, there are no Kurds and this should, of course, be analyzed by the Kurds themselves.
What are those suggesting that “Beşikçi got stuck in the 1920s” saying on this issue?
They are talking about several formulas for a solution, such as autonomy within Turkey’s borders. As for me, I’m not talking about the solution; I’m talking about the problem itself.
On March 16, 1988, at a meeting of the OIC [Organization of the Islamic Conference], the problems of Turks in Western Thrace and the problems of Turks in Bulgaria were brought onto the agenda of the meeting. The Halabja disaster [in which Saddam Hussein had used poison gas against the Iraqi Kurdish town of Halabja, killing thousands and injuring many more] had occurred on March 16 and 17 in 1988, but there was not even one shred of criticism against Saddam Hussein at that meeting. Who would bring this issue onto the agenda of the meeting? Turkey, Syria, Iran or Iraq?
For example, the USSR had at the time put too much emphasis on the right of nations to self-determination, but when the issue was Kurds, they didn’t even say a word on it.
Kurds were subject to a cursed conspiracy in the 1920s. This conspiracy is like a hood on the heads of the Kurds, and they have to get rid of this hood.
‘Kurdish issue impeding Turkey’s actions in international relations’
Author and politician Orhan Miroğlu recently made an open call for a thorough debate over political murders committed in Eastern and Southeastern Anatolia and said the Kurdish issue could not be resolved without holding this debate. What are your views on this call?
This open call by Miroğlu underlines the activities of Ergenekon on the other side of the Euphrates. It says that Ergenekon is a very important organization in Turkish political life and that democracy cannot be established, in the literal sense, as long as activities and operations carried out on the other side of the Euphrates are not uncovered.
This situation is also hindering the building of a strong structure in foreign policy and relations with other countries. Ergenekon is a coup-minded organization. There needs to be struggle to establish democracy. This is not only important for domestic politics, but also essentially important for foreign policy. For being able to establish democracy, various operations on the other side of the Euphrates should be uncovered.
In my opinion, these things I’ve briefly mentioned are Orhan’s wish. But at this stage, this is not possible because there is still a policy based on the destruction and denial of the Kurds. Bringing the operations on the other side of the Euphrates onto the agenda will only be possible after abandoning this understanding. However, the state is at this stage where it is still relying on this policy.
In a legendary speech delivered in Diyarbakır on Aug. 12, 2005, Prime Minister Recep Tayyip Erdoğan called the issue by its name, explicitly saying “Kurdish issue.” But earlier this summer when he visited Diyarbakır, he didn’t make that emphasis on the political dimension of the problem, and this led to considerable disappointment for those who were at least expecting him to make remarks what would match the strength of his 2005 speech.
Coming to today, there is a serious societal objection to Ergenekon and the Ergenekon mentality. Taking all of these facts into consideration, do we have sufficient reason to be optimistic today?
Prime ministers speak of the Kurdish issue only once. [Former President Süleyman] Demirel said that he “now recognized Turkey’s Kurdish reality,” upon his election in 1991 as prime minister. But he said this only once. Another former prime minister, Mesut Yılmaz, in a speech delivered in Diyarbakır in 1999, declared, “Turkey’s road to the European Union goes through Diyarbakır.”
And Erdoğan hasn’t made any remarks similar to those of 2005.
The conclusion is that the state is briefing prime ministers following these kinds of statements on the Kurdish issue. They are explaining how massive the problem is and that their remarks are in contradiction with state policy because “assimilation” is a fundamental policy of the state. The prime ministers are being persuaded, and perhaps even threatened. Nonetheless, the problem has gradually become weightier and gained an international identity, with a Kurdish federal state in the process of being established in south Kurdistan. In any case, this problem will come before the state so that [officials] will have to deliver clear-cut remarks on the issue in the face of public opinion. But not now; although maybe in the future due to the involvement -- one way or another -- of both the United States and the European Union in the issue.
Can we say that there are some officials who have a different stance from the official one?
We can say that the Foreign Ministry and the General Staff are working very closely in the decision-making process. Apparently, however, there is a different wing at the Foreign Ministry and the Interior Ministry, as well as at MİT [National Intelligence Organization]. Yet, this wing is not always able to express itself freely.
Only during tête-à-tête meetings, let’s say at parks, pastry shops and coffee houses, do they say “You’re right.” However, those who say so cannot show the same understanding within decision-making mechanisms. These remain as subjective ideas vis-à-vis the official stance.
There are 40 million Kurds in the Middle East. For example, you say the KKTC [Turkish Republic of Northern Cyprus] should be internationally recognized or you recognize Kosovo as an independent nation while encouraging other countries to recognize Kosovo as well. But when the issue comes to your 20 million people, you want them to have no sign, no trace whatsoever; you don’t want them to have any political rights.
This entire reality blocks your path as a factor that “shrinks” and “pressurizes” your actions in international relations. Mostly, figures in Turkish diplomacy or other institutions dealing with foreign policy are the ones who encounter this issue the most, but they are not able to speak about this -- for example, in an interview with a newspaper -- or are not able to write an article about it. Only after retiring are they able to speak freely on the issue. Cevat Öneş, the former undersecretary of MİT, is an example of this.



14 August 2008, Thursday

EMİNE KART ANKARA

تاملی در گفتار برخی از گروه های افراطی ترک آذری در مورد ارومیه

تاملی در گفتار برخی از گروه های افراطی ترک آذری در مورد ارومیه
سلیمان کلشی

با نگاهی به‌ پاره‌ای از مقالات کینه‌توزانه برخی از گروههای افراطی که‌ درلابه‌لای سایتها و روزنامه های محلی در قالب دفاع از منافع ملت دوست و همسایه‌ آذربایجان مطرح میشود، تهدیدی که‌ میتواند سایه‌ای تیره‌‌ بر روابط آینده‌ی دو ملت کرد و آذربایجانی بیفکند نمایان میشود. اینگونه‌ برخورد غیر مسئولانه‌ در مورد ارومیه و دیگرشهرهای نواحی مرکزی و شمالی کردستان ایران که‌ به‌ دستور رضاخان در تقسیمات کشوری دوره‌ پهلوی به‌ آذربایجان غربی ملقب شد، ما را به یاد گفتار نژادپرستانه‌ سه دهه پیشتر افراطیون ترکیه درمورد ملت کرد و بالاخص کردستان شمالی (کردستان ترکیه) می اندازد که نام کرد برایشان وحشت آور و غیر قابل تحمل بود. سردارسپاه ترکیه و رهبرکودتاچی ها، کنعان اورن قصد داشت حتی هویت کردی را از بین ببرد و زبان مردم کردستان را از حلقوم بیرون بکشدتا از باقیمانده‌ مردم ترک اتاتورکی بسازد، ولی با تمام قدرت و شقاوتی که‌ بخرج داد نتوانست به‌ چنین هدف پلیدی برسد. حال بعد از 30 سال پیشقدمان ترکتازی و طراحان برنامه‌ نسل کشی در کردستان به‌ اشتباه خود پی برده‌ و در تلاش جبران گذشته‌ای هستند که‌ با تهاجم اجداد مغول و تاتارشان طاعون آسا،کردستان سرزمین آتروپاتکان یا ئاگرپارێزان را در بر گرفت، اسامی مکانها، شهرها، روستاها و حتی مراتع و جلگه‌ها را هم تتریک کرد.متاسفانه کسانی هستند که‌ از این اشتباهات پند نمیگیرند و به‌ ساز گروههای باخته‌ و گوشه‌گیر، رهبران بعضی از گروهای ترک آذری را تحریک می کنند تا علیه مردم ستم دیده‌ شرق کردستان یا کردستان ایران وارد عمل شوند. آنها در نوشته های خود کردهای شهر ارومیه، سلماس، ماکو و خوی را مهاجر می نامند و به‌ شیوه‌ علنی به‌ دشمنی با مردم کردستان میپردازند. غافل از آنکه‌ اگر روزی چنین حسابی پیش آید بازنده‌ واقعی همان کسانی خواهند بود که‌ بر طبل این خیال نابجا میکوبند. چرا که‌ مهاجران واقعی در این سرزمین گروههای مهاجمی هستند که‌ در اوایل هزاره‌ دوم میلادی آتروپاتکان رااشغال کردند و مردم بومی آن را به‌ دم تیغ کشاندند. این سر زمین، سرزمین پدری کردهای مادنصب است که‌ زردشت بزرگ را به‌ تاریخ تحویل دادند. اگر تنها شهرهای ارومیه، سه‌له‌ماس یا دیله‌مان، که‌لا خوێ و که‌لا مه‌کی‌ را در نظر بگیریم ،زمانی که‌ کردها در این شهرها ساکن بودند خبری از ترک و ترک زبان در صدها فرسخی این مناطق هم نبود.اما ما کردها هیچ وقت نسل امروزی ترک و آذری را مسئول تاریخی سرشار از غدر و قصاوت نمیدانیم که‌ نسلهای گذشته‌ آنها در برابر اجداد ما کردند. ما در جهان امروز زندگی میکنیم، منافع مشترک داریم و به‌ آینده‌ای فکر میکنیم که‌ در آن کرد، ترک فارس، عرب و همه‌ ملتهای خاورمیانه‌ با حقوقی برابر در صلح و صفا زندگی کنند. از این گذشته‌، وضع سیاسی امروز حاصل جنگ و ستیز و غارت و موقعیت بعد از جنگهای جهانی اول و دوم است که‌ در آن جریانها هر کس وگروه ودسته‌ ای میخواست سرزمین بیشتری بدست بیاورد. از اینرو مردم را مجبور می کردند که‌ بر خلاف میلشان تن به‌ سرنوشتی بدهند که‌ خود در تعیین آن نقشی نداشتند. الان هم مجبوریم با هم باشیم و باهم زندگی کنیم ،ولی نه‌ بافشار و تحقیر بلکه ‌با دیالوگ و قبول کردن همدیگرو به‌ شیوه‌ی دروست و منطقی که‌ ‌باپرنسیپهای جهان امروزهمخوانی داشته‌ باشد. اگر کسانی بنام دفاع از آذری و آذری زبان یا ایران، کرد ایرانی و غیروتصور میکنند باریکه‌ ارومیه تا ماکو از سرزمین کردستان جداست، شاید تنها آن زاویه باریک کردستان ایران را ببینند و سرزمین وسیع کردستان را فراموش کنند، و به‌ قول معروف با دیدن درخت جنگل را نبینند. کردستان در بین چهار کشور اشغالگر تقسیم شده‌ است و در آینده‌ی که‌ به‌ آزادی برسد دیگر ارومیه دیگر شهرهای خود را به‌ نحوی در آغوش میکشد که‌ دیگر جدایی ممکن نباشد.به هر حال اگر از تاریخ وجغرافیا و .... بگذریم و به امر واقع بپردازیم سالهاست ملتهای ما با هم زندگی می کنند و تاریخی مملو از درد و رنج و چه بسا همدردی و همپیمانی تاریخیدارند. ما باید از گذشته‌ بیاموزیم و بدانیم که‌ در هر مقطع چه باید کرد و چه‌ نباید کرد. انسان عاقل و منطقی با درک واقعیتها باید کار و برنامه‌ ریزی کند، نه‌ به‌ خیال اینکه‌ فلانی مهاجر و فلانی غیر خودی است تخم تفرقه‌ بیفکند. بگذار این سئوال اساسی را برای همه ملیتهای که‌ در این قسمت از خاک کردستان زندگی می کنند مطرح کنیم ، آیا کدام یک از این ملیتها می توانند آن یکی را از این سرزمین بیرون براند وادعای مالکیت مطلق این سرزمین را مطرح کند؟؟به نظر من جواب خیلی واضح است، هیچ یک از این ملتها نه‌ قادرند و نه‌باید این خیال را در سر بپرورانند. دنیای امروز دنیای عقل و منطق است و اجازه‌ این کار را به‌ هیچ کس وگروهی نمی دهد، حتی اگرقدرت آن را هم داشته‌ باشد.پس چه باید کرد؟آیا بساط جنگ و نزاع و کشتار بیاندازیم. نه‌، چرا که‌ سر انجام هر جنگ و نزاعی باز صلح و آشتی است. اگر اسرائیل وفلسطین توانسته‌ اند بعد از نیم قرن همدیگر را شکست بدهند، ما هم این راه ویرانگر و دل خراش را انتخاب کنیم. اگر آنها نتوانسته‌اند به‌ چاره‌ای برسند، پس چرا ما یک بار دیگرآن را امتحان کنیم. آزموده‌ را آزمودند خطاست. اگر بعد از این همه‌ جنگ و خون ریزی تازه‌ می خواهند با هم بشینند راه چاره‌ ای بیابند، باید دیگران هم درسی از آن بگیرند. آن کودکی که‌ در موقع شروع جنگ بین این دو ملت به دنیا آمده. الان دیگر پیر شده‌ است. یعنی آن مردم بیچاره‌ از دو سو در تمام طول زندگی خود در جنگ و کشت و کشتار بوده‌اند‌، مگر سرزمین برای زندگی کردن و انسانها نیست؟پس بیایید ما از روز اول برادرانه باهم بسازیم، بدون اینکه‌ مردم این منطقه‌ی زیبا دچار دردسر، آوارگی و کشت وکشتار شوند. از اینرو بهتر است این آشوب طلبان دست از نوشته‌های تحریک آمیز بردارند. چرا که‌ نمونه این اختلافهای مرزی زیاد است و هیچ کدام با زور و انکار حل نشده‌ است. من احساس مسئولیت ومنطق ودیالوگ رابیشتر در احزاب کردی وکردها می بینم‌، اما دربین احزاب و تشکلهای آذری واین احساسات خیلی کم به چشم میخورد. با مروری بر نوشته‌ ها وگفتار هر دو طرف در مطبوعات داخلی وخارجی به وضوح این موضع نمایان است. این آگاهی ورشد سیاسی واحساس مسئولیت کردها به‌ قیمت خون هزاران مرد و زن دلیراین سرزمین جاویدان و قهرمان وبا مبارزه ی بدون وقفه‌، با ویران شدن صدها شهرو روستا وهزاران مصیبت به دست آمده‌ است. زمانیکه‌ کردها برعلیه‌ ظلم وستم حکومت جمهوری اسلامی مبارزه‌ می کردند وبرای دفاع از آب و خاک خود به پا خواستند ، آن وقت قاطبه‌ مدافعان کنونی و کذایی حقوق ملت آذربایجان با صدای رسا از این حکومت ضد ایران وضد ملیتهای ایرانی جانانه‌ دفاع میکردند. آنوقت خبری آنچنانی از مبارزه علیه‌ حکومت و فارس وفارس ستیزی (که‌ هم خطرناک است و هم ضد انسانی) در بین آنها نبود. اما الان چنین به نظر می رسد که‌ این گروه‌ از باصطلاح مدافعان برادران آذری از این خواب بیدار شده اند تا با این‌ گفتار کردستیزآتشی براه‌ اندازند که‌ دودش چشمان زیادی را تاریک خواهد کرد. بدون تردید کسان ‌ و قدرتهای دیگری پشت مسئله‌ هستند و این نفاق را به‌ آنها دیکته‌ می کنند. برای مثال، مدتی پیش یک خانم کرد به نام خدیجه منصوری که شورای شهر ارومیه‌‌ است، بنا به گفته ی برادران آذری در یکی ازمسجدهای ارومیه‌ سخنرانی کرده‌ و چنین گفته است. این نوشته‌ زیرازسایت ‌آنها گرفته‌ شده‌.ایجنا نیوز/ خبرگزاری جوانان آزادیخواه ایران: یکی از دو زن کرد انتخاب شده در شورای شهر و روستای ارومیه مرکز آذربایجان غربی جمعه گذشته در مسجد اهل تسنن واقع در میدان قیام ارومیه گفت: ترک های ارومیه مهمانان ما هستند وی که برای اولین بار بعد از انتخاب شدن در شورای شهر و روستای ارومیه برای تعدادی از کردهای مقیم این شهر سخنرانی می کرد در ادامه گفت بایستی تلاش کنیم تعداد نمایندگان خود را از 3 نفر به 8 نفر برسانیم. خوب در گفته‌ خانم خدیجه‌ منصوری چه‌ چیز غیر قانونی و نامنطقی دور از حقیقت می بینید؟ که گفته‌ برادران آذری مهمان ما هستند، کردها همیشه‌ مهمان نواز بوده‌ و هستتند، هیچ وقت حاضر نیستندکه‌حتی مهمانان ناخوانده‌را هم از خانه‌ی خود بیرون کنند. این نوشته هم‌ یکی از دستور عملهای است که‌ از طرف این گروهای افراطی به‌ مردم آذری داده‌ شده‌ است که تا‌ بر علیه‌ کردها اجرا کنند ،همانطوری می دانید تمام ادارات حکومتی درشهرهای ارومیه‌ وسلماس ، خوی، ماکو...در دست آذریها می باشد، برای اینکه‌ کردها بی وقفه‌‌ درحال مبارزه‌ باحکومتهای اشغالگر بوده‌اند،به‌ همین دلیل کردها هیج وقت جای اعتماد آنها نبوده‌اند، در این رابطه‌ است که کردها همیشه‌ در خارج از‌ محدوده ی‌ سیاسی و اداری و غیر در شهرهای خود بوده‌اند.این نوشته را در حالی می نویسم که هر روزی که وارد شهر و دیار خودم یعنی شهر زیبای اورمو می شوم با عده ای مواجه می شوم که با یکدیگر مثل همیشه در قبال چندین گروه کوچک و بزرگ در مکانی تجمع کرده و مشغول کشیدن سیگار و یا با زبانی که نمی دانم چرا نام ان را زبان گذاشته اند چون زبان ان ها طوری است که اگر فارسی را کمی اینور و اونور کنی زبانی به دست می اید که زبان کردی نام دارد حال شما خودتان حساب کنید فارسی که خود لهجه ی عربی می باشد حالا کردی هم لهجه ای از فارسی می باشد (حال خودتان قضاوت کنید که ایا می توان نام ان را زبان گذاشت؟)اری این قبیله ای که هر روز تعدادشان در شهر ما رشد می کند کردها هستند.آیا ای دوستانی که این مطلب را می خوانید تا حالا با خودتان فکر کرده اید که چرا این افراد هر روز تعدادشان در دیار اذربایجان زیاد می شود و ان ها شهر زیبای اورمو را هدف خود قرار داده اند؟؟؟دوستان عزیز مشکلاتی که در سر راه اذربایجان عزیز قرار دارد در این شهر یعنی اورمیه ی عزیز دو برابر می باشد چون شهر اورمو علاوه بر مشکلاتی که در سر راه حرکت ملی اذربایجان وجود دارد با مشکل مهاجرت اکراد نیز روبرو می باشد و این مورد کار فعالان اذربایجانی و به طور کل کار ملت تورک این شهر را بسیار سخت کرده و چون این قوم مورد حمایت دولت نیز واقع است و در واقع این قوم ابزاری می باشد که دولت از ان برای سخت تر کردن حرکت ملی اذربایجان و ایجاد دیواری حایل بین اذربایجان و ملت تورکیه قرار داده تا مبادا این دو ملت تورک با یکدیگر همکاری و اتحاد داشته باشند.اما چه راهکار هایی برای مقابله با تروریسم کورد وجود دارد و چگونه می توان برای بیرون راندن این قوم از دیار اذربایجان اقدامی کرد:1- آگاهی دادن و مطلع کردن دوستان و یا فامیل و یا هر کسی که به این موضوع اگاهی ندارد.2- بیداری فرزندان و کودکان اذربایجان و پرورش حس میهن دوستی به ان ها و اشنا کردن ان ها با ملت های تورک جهان.3-(اکراد که اکثرا دارای شغل های ازاد می باشند و به صورت دست فروش مشغول هستند) قطع هر گونه رابطه و یا خرید و فروش با ان ها.4-هیچ تورکی نباید معامله ای با کردی داشته باشد که اکثر قاچاقچیان کرد با پیشنهاد های کلان خیلی راحت زمین و یا ملک تورک های غافل را به دست می اورند.5-در ادرات دولتی هیچ گونه استخدامی از این گونه افراد صورت نگیرد و هیچ گونه مجوزی برای تاسیس اماکن و یا مکان اموزشی به ان ها داده نشود.6- در مرزها به هیچ وجه اجازه ورود یا خروج قاچاق به این افراد داده نشود (البته بعضی از تورک های غافل می باشند که خیلی زود خود را می فروشند)7-تروریست های پ.ک.ک با نفوذ در روستا های اطراف دختران و پسران کرد را فریب داده و ان ها را در گروهک خود می پذیرند که باید نظارت بر این روستا ها خیلی بیشتر از این باشد(عملا هیچ گونه نظارتی بر این روستا ها صورت نمی گیرد)8- از اجاره دادن خانه و مسکن خود به این افراد شدیدا خودداری نمایید.9- هیچ کردی اجازه اعتراض در دانشگاه ها و مدارس اذربایجان را ندارد و هر گونه تجمعی در شهر های اذربایجان توسط این افراد باید سریعا سرکوب شود.و خیلی نکات دیگر که اگر مردم اذربایجان اولین مورد را انجام دهند خیلی نکات دیگر بسیار راحت می باشد و هر فرد تورک اذربایجانی با دیدن این افراد خواهد فهمید که جای این افراد در اینجا نمی باشد و مخصوصا شهر اورمیه که مهد تمدن تورک ها بوده و خواهد بود و هیچ کردی به هیچ وجه اجازه سکونت دراین شهر را ندارد و من مطمئنم که روزی همین ملت تورک اورمو این افراد را از زیباترین شهر اذربایجان بیرون خواهند راند... GALACAK BIZIMDI سال 2008 سال بيداري ملت تورك اذربايجان ای کاش این مبارزه‌ای که‌ آلان بعضی ازگروهای افراطی ترک علیه‌ کردها دوست و همسایه‌ وهم سرنوشت خودشان شروع کرده‌اند، این مبارزه‌ را علیه‌ حکومت ظالم و ستمکار جمهوری اسلامی انجام می دادند، که‌ سالیان سال است برای از بین بردن مبارزه‌ی ملت کرد وخفه‌ کردن صداآزادی خواهی آذریها در آذربایجان می کوشد، بهتر بود که‌ خواستار محاکمه‌ آن ظالمان می شدند ، نه‌ اینکه‌ خواستارمحاکمه‌ واخراج خانم خدیجه‌ منصوری عضو شورای شهر و نماینده‌ی مردم می شدند،که‌ در سخنرانی خود گفته‌ است که‌ باید ما تلاش بکنیم تاتعداد نمایندگان خود را از3 نماینده‌ءبه‌8 نماینده‌ ارتقا بدهیم، در کجای این گفتاربی عدالتی وبی حرمتی وحق کشی به‌ملت آذری واقع شده‌ است؟ که اینقدر از این خانم کرد ناراحت باشند وخواستارمحاکمه‌ و اخراج وی شوند ،مگر درهمین حکومت جمهوری اسلامی که‌ از گفتن سخن آزادی و دمکراسی وحشت دارد، مگرآنانی که‌ کاندید می شوند همه‌ برای خودشان تبلیغات نمی کنند که تا‌ بتوانند مردم بیشتربه‌ طرف خودجلب کند، چراچنین گفتارها برای برادران و خوهران ترک و فارس و غیر رواست، اما برای برادران و خوهران کرد روا نیست؟همانطوری که شاهدید خانمی که با رای مردم انتخاب شده‌ است، ودر شورای شهر ارمیه‌ کار میکند، اما متاسفانه آنان از روی ناآگاهی وی را که‌ کرد می باشد تروریست می نامند، و شکایت آن را به ارگانها ونهادهای می برند که‌ دشمن قسم خورده‌ ملت کرد هستند، مثلا یکی از این چهره‌ها ملا حسنی خون آشام و دشمن جانی کردهاست، خوشبختانه مردم ملا حسنی را می شناسند لازم به توضیح بیشتری نیست،آن سخنرانی های بیسوادانه‌ وجوک مانند او ، وهمچنان وحشیگریهای او علیه خلق مبارزه‌ کرد، اونیزمانند علی شیمایی مسئول شیمیاباران حلبچه‌کردستان عراق شناخته‌ شده‌ است، مگر خدا خودش به کردها رحم کند،گر قاضی ودادگاهای ملت کرد این ارگانها باشند که‌ هستند،این هم یک نوشته‌ دیگراست که‌ لازم می دانم آن را هم برای آگاهی شما خوانندگان محترم در اینجا بیاورم، همه جهان بداند که چه‌ کسی و چه‌ راگانهای حاکم وقاضی ملت کرد می باشند.عضو تروریست شورای شهر اورمیه باید معزول و محاکم شودمیللی شورا- پنج شنبه 8 آذر ماه: بنا به اخبار دریافتی «کمیته مردمی دفاع از غرب آذربایجان» در پی مصاحبه دوهفته نامه هاوار با خدیجه منصوری و سخنان و ادعاهای پوچ و تفرقه انداز ایشان، مردم اورمیه در طی یک اقدام مدنی مراتب اعتراض خود را در خصوص مسائل پیش آمده و خاموشی مسئولان بی تدبیر و بی تعصب را اعلام نمودند. این طومار که به امضاء صدها تن از اقشار مختلف مردم اورمیه رسیده است به نهادهایی نظیر دفتر امام جمعه اورمیه، استانداری، فرمانداری، سپاه پاسداران و نهادهای امنیتی و انتظامی، نمایندگان مجلس و نشریات محلی ارسال شده است. متن این طومار به شرح ذیل استامیدوارم این گروهای افراطی که‌ به‌ نام ملت دوست و برادر آذری این کار ناشایسته‌ را انجام می دهند،هر چه‌ زودتر از این حرکات احساساتی و غیر واقع بینانه‌ دست بردارند و با برادران کرد خود دست دوستی و همکاری و مبارزه‌ی مشترک علیه‌ دشمن مشترک یعنی جمهوری اسلامی ایران را آغاز کنند، روی سخن من در تمام این نوشته‌ با آن گروهای است که‌ با احساسات ناسیونالیستی وبا پشتیبانی قدرتهای خارجی بذر دشمنی در بین ملت کرد و ملت آذری می پاشند است، نه‌ با ملت آذری و آن دسته‌ و گروهای که‌ واقعیتها را درک می كنند و میخواهند بادیالوگ وبرادری مشکلات را حل وفصل کنند، و مبارزه‌ مشترک علیه‌ دشمن مشترک داشته‌ باشیم .به‌ امید آن روز

سلیمان کلشی

www.urmiye.eu